Niels blikt in ‘De Tafel van Gert’ terug op de verwoestende brand. “Mijn loft was verbonden aan een bedrijf,” legt hij uit. “Er was een gat in het dak.”

“Een dakwerker was gekomen om het gat te herstellen. Ze branden zo’n gat dan dicht en beginnen het te asfalteren. Op het moment dat de brand uitbrak, zat ik in bad. Ik hoorde en zag niets.”

“Mijn telefoon ging wel af, maar die lag aan de andere kant van de ruimte. Mijn ouders, die ook mijn buren waren, hadden de brand opgemerkt. Ze begonnen aan de voordeur te bellen, maar soms bellen kleine kinderen aan, en ik dacht dat het dat was.”

“Mijn parlefoon ging over, ondanks dat die al vijf jaar stuk was. Ik hoorde mijn mama schreeuwen. Ik sprong uit bad en trok snel iets aan. Toen ik langs mijn gsm liep, zag ik dat mijn papa belde. Ik nam op, en hij huilde en zei dat alles in brand stond. Gelukkig heb ik meteen mijn hondje meegenomen.”

Niels Destadsbader kon het niet geloven toen hij zijn loft in de vlammen zag opgaan

“Ik ging naar beneden en zodra ik de deur opendeed, kwam de rook naar binnen. Ik rende de straat op en een paar momenten later stond alles in brand.”

We herinneren ons ook allemaal de foto waarop Niels naar zijn brandende loft kijkt. “Dat was heel onwezenlijk,” vervolgt Niels. “Ik heb daar twaalf jaar gewoond.”

“Ik raakte niet in paniek, maar je kunt het gewoon niet geloven. Er gebeurt zoveel. Op het moment dat het heel koud wordt en je naar binnen wilt, besef je dat je geen thuis meer hebt.”